4 en 5 mei zijn speciale dagen. Voor mij althans. Mede dankzij de gestegen waardering voor de veteranen zijn deze dagen extra speciaal geworden. Ik besteed er aandacht aan. 4 mei mijn respect betuigen, ergens op een begraafplaats of bij een monument. 5 mei met de motor naar een openlucht-feestje met muziek en een drankje. Heerlijke rit en gezelligheid. Ik kan daar enorm van genieten.
Maar elk jaar is er, bij mij, ook ruimte voor bezinning. Ook dit jaar schreef ik op 4 mei mijn gedachtenspinsels in mijn blog. Wat herdenken we? Waar dient het herdenken voor? Mijn gedachten daarbij zijn verbazend weinig veranderd in de afgelopen jaren, lees 2016 en het valt op dat ik hetzelfde denk 4 jaar geleden; eigenlijk al veel langer.
2016, ook het jaar dat ik, op 5 mei, dag van de VRIJHEID, volledig los ging; FUCK YOU!; mijn geduld en mijn cool verloor en het gezag openlijk tartte. Een paar uur cel en 600 euro boete waren het resultaat.
Ben ik daar trots op? Nee, niet echt. Waarom haal ik het dan aan? Gewoon, omdat OOK voor mij geld dat we zaken waar we niet trots op zijn moeten herinneren. Anders leren we er niks van.
Bevrijdingsdag 2020. Ik kijk naar buiten. Het zonnetje schijnt. Mijn motor lonkt. Fijn ritje met mijn meisje? Ergens een terrasje pikken? Ergens ontspannen naar muziek luisteren? In de open lucht met vele vrije medemensen? Op de terugweg samen uit eten?
Ook denk ik aan 5 mei 2016. Hoe het volledig fout kan gaan als ik boos wordt.
Ik blijf thuis. Maar de vrolijkheid die ik al decennia heb op 5 mei is er niet. Ik huil met heel mijn lijf en denk aan wat ons is afgenomen. In de laatste jaren maar vooral in de afgelopen 2 maanden. VRIJHEID is suggestie, nu meer dan ooit.
Blijf kritisch, blijf nadenken en blijf …….
